من کیستم میان این هزاران گم کرده راه ؟
پیچکی زمزمه کرد میان همهمه باغ ،
بام آسمان دور دور
همرهان را چشم امید بی نور
آفتاب را سایه ها گرفته در بند ..
حسرت خشکیده تنی را اشک می ریزد یکی ،
میان هذیان آشفته باغ
فراق بی وفا برگی را آه می کشد دیگری..
در غم تقدیر جدایی، سوی دگر
صدای شیون برگ می رسد به گوش ..
آواز پرنده ای غریبی می کند در تب و تاب سفر
تیره کلاغی سپیدی صبح می دزدد
درختان اما خواب مانده اند ،
لحظه تبدیل موسم را..
در تلاطم تکبر سیاه باد،
سروها بار اضطراب کشیده اند به دوش..
یاران همه سرفکنده ، یاران همه ناامید ز روشنی آفتاب
دیده ها همه بر خاک..
دلها همه در خاک..
جانها همه مانده در خاک..
من کیستم میان این هزاران گم کرده راه ؟
وداع باید کرد از این خاک
طاق آسمان را باید که بوسید
افق را سلامی دوباره باید داد
نفس باید کشید روشنی آفتاب را..
باید که رفت..
سروی می باید ، تا در آغوشش سوی آسمان رفت..
کو آن سروی که دل به خاک نسپرده باشد ؟؟
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
